Metody psychomanipulacji stosowane przez Hasbarę

Nie chcę tu przytaczać całego tekstu o Hasbarze – liczącej ok. miliona członków ochotniczej organizacji syjonistów, mającej na celu zwalczanie i utrudnianie propagacji poglądów niezgodnych z interesem syjonizmu – oraz – oczywiście – promowanie postaw i poglądów służących tym interesom. Ofiarą działań Hasbary jest każdy naród świata, wykonawcami – syjoniści operujący danym językiem narodowym.
Wybieram to, co może mieć dla czytelnika znaczenie praktyczne – dla zrozumienia, w jaki sposób nawet osoby głupsze od niego są w stanie formować jego poglądy i postawy. Metody te są stosowane nie tylko przez Hasbarę (nie tylko w obszarze ochrony łatwych do zidentyfikowania interesów syjonizmu). Hasbara jest dla Polaków szczególnie groźna z dwóch powodów. Po pierwsze – wobec zawężenia spektrum informacji i poglądów dostępnych w większości mediów Internet (główny, choć nie jedyny obszar aktywności Hasbary w Polsce) stał się dla wielu Polaków „jedynym oknem na świat”. Po drugie – w społeczeństwie wiedza o istnieniu, rozmiarach i metodach działania tej organizacji jest praktycznie zerowa.
p.e.1984

Hasbara Handbook – Promoting Israel on Campus krótko, na 130 stronach, wyjaśnia pozytywne znaczenie propagandy i omawia jej „7 zasad”, trochę jakby niechlujną mieszaninę starych sposobów politycznej retoryki (erystyki) ze współczesnymi metodami sprzedaży proszków do prania i szczyptą „czarnego PR”. Wszyscy to znają ale niekoniecznie potrafią zauważyć, kiedy jest na nich stosowane.

7 zasad Hasbara Handbook
1. Pierwsza to name calling – próba trwałego przypisania jakiejś osobie lub idei pozytywnego lub negatywnego symbolu czy atrybutu. Podręcznik radzi np. nazywać wszystkie palestyńskie partie polityczne „organizacjami terrorystycznymi”, a żydowskie kolonie na terytoriach okupowanych „społecznościami”, „wsiami” lub „osiedlami”. Name calling jest bardzo trudny do skontrowania – zapewniają autorzy i przypominają, że najważniejsze w nim jest powtarzanie dokładnie tych samych słów (np. przymiotników) w odniesieniu do konkretnych celów.

W Polskim internecie jedną z podstawowych metod dyskredytacji jest nazywanie kogoś (niezależnie od jego poglądów) „komuchem” – albo czyichś poglądów – „socjalistycznymi”. Skutek dla polskich środowisk narodowych jest katastrofalny – bo paru manipulatorów wyklucza z debaty problemy społeczne – i zniechęca osoby obawiające się o swoją „wiarygodność” do zabierania głosu w kwestiach, które w zgodzie z własnym sumieniem by podniosły (Szkolnictwo publiczne??! Toż to komunizm / socjalizm! Głodne dzieci w Polsce? Publiczna służba zdrowia?!?- Czy Ty aby nie jesteś „socjalistą”??!).

2. Druga, glittering generality („lśniący ogólnik”), polega na trwałym łączeniu opisu działań rządu izraelskiego z pojęciami cenionymi przez audytorium (np. „wolność”, „cywilizacja”, „demokracja” itd.). Podręcznik przypomina też techniki zwalczania „błyszczącego ogólnika”, gdyby stosował go przeciwnik.

3. Transfer, trzecia zasada, to przypisanie prestiżu jakiegoś autorytetu bądź idei czemuś innemu (nam – jeśli jest pozytywny, przeciwnikom – jeśli negatywny).

4. Na czwartym miejscu jest testimonial (świadectwo szacunku), czyli wciąganie popularnych gwiazd czy osobistości do publicznego poparcia odpowiedniego stanowiska. Osoba, która nas popiera, wcale nie musi popierać Izraela we wszystkim. Jej słowa mogą służyć za testimonial, nawet jeśli są pozbawione aktualnego kontekstu. Podręcznik radzi, by nie zadowalać się Britney Spears, tylko szukać wśród środowisk inteligenckich. Większość sławnych osób bardziej kłopocze się własnym wizerunkiem niż tym, co mogą zrobić dla Palestyńczyków. Groźba zabrudzenia tego wizerunku może ich przekonać do porzucenia kontrowersyjnych opinii politycznych.

5. Piąta, plain folks, to prezentowanie odpowiednich poglądów jako ogólnie przyjętych, wychodzących prosto „z uczciwego ludu”. Podręcznik radzi jednak – z powodów etycznych – ostrożnie obchodzić się ze stosowaniem wypowiedzi populistycznych o charakterze rasistowskim (np. „Arabowie to…”).

6. Szósta to zwykły strach, metoda „jeśli mnie nie posłuchasz stanie się coś strasznego”. Strach jest łatwy do manipulowania w klimacie zagrożenia terroryzmem, może być z sukcesem stosowany do wzmocnienia odpowiedniego przekazu. Podręcznik podaje przykłady technik, które mogą rozbroić tę metodę, jeśli jest stosowana przez przeciwnika.

Przykład, „Debata” o izraelskim „humanitaryzmie”:
Daj mi bana, gostek. A ja wtedy skontaktuje sie z administracja Salonu. Juz paru specjalistow od antysemickiej propagandy wylecialo z Salonu. Cos czuje, ze bedziesz swoje cenne uwagi pisal weglem na scianie.

7. Ostatnia to bandwagon, tworzenie sztucznej większości. Zwolennicy Izraela mogą np. zamawiać sondaże opinii wśród grup przychylnych Izraelowi i wykorzystać je dla wzmocnienia poparcia. Według podręcznika krytykom Izraela udało się stworzyć wrażenie, że mają przewagę w Internecie – jako antidotum radzi stosować przede wszystkim plain folks. p.e.1984: Uzupełnienie – istota działania tej metody:

Konformizm – eksperyment Asha (1953)
Solomon Ash przeprowadził serię badań, które udowodniły potęgę konformizmu. Osoby badane zostały poinformowane, że biorą udział w testach wzroku. Badanie miało polegać na oglądaniu linii i wybieraniu z drugiego zestawu odcinka o takiej samej długości. Zadanie było bardzo proste, a różnice między odcinkami wyraźne. Haczyk tkwił jednak w tym, że poza prawdziwą osobą badaną, w pomieszczeniu znajdowało się jeszcze kilka innych osób – pomocników eksperymentatora – które udawały zwykłych uczestników badania. Ich zadaniem było podawanie odpowiedzi w oczywisty sposób nieprawidłowych. Ash był ciekawy, czy przeciętny człowiek jest w stanie przeciwstawić się tłumowi, zwłaszcza jeśli decyzja tego tłumu jest wyraźnie zła. Jaki był wynik? 32% badanych osób wybierało nieprawidłową linię, gdy pozostałe trzy osoby w pomieszczeniu dawało tę właśnie złą odpowiedź. Nie miało znaczenia nawet to, że różnica długości między odcinkami sięgała prawie 10 cm. O czym to świadczy? Co trzecia osoba rezygnuje ze swojej opinii, jeśli zauważy, że jest ona niepopularna w grupie w której przebywa. Co trzecia osoba zdaje się na osąd innych i nawet jeśli ma wątpliwości co do jego prawidłowości, to i tak podąży za grupą. Nawet buntownicy szukają podobnych do siebie rebeliantów, do których doskonale pasują. 32% konformistów ukazało się w prostym eksperymencie z wybieraniem linii. Jak wielu z nas jednak poddaje się tłumowi, gdy sytuacja jest mniej czarno – biała?

p.e.1984: eksperyment Asha jest praktyczną weryfikacją pewnej cechy ludzkiej psychiki, będącej przystosowaniem ewolucyjnym:
Afiliacja w psychologii
Z punktu widzenia psychologii, afiliacja jest jedną z podstawowych potrzeb psychicznych człowieka, wyrażającą się w dążeniu do bycia razem z innymi ludźmi, przyłączenia się do osób i grup społecznych oraz poszukiwania ich akceptacji; jej zasadniczym źródłem jest potrzeba bezpieczeństwa. Ważnym też źródłem jej kształtowania się są standardy społeczne, wyznaczające jednostce, jak i grupom społecznym wzorce zachowań (p.e.1984: oraz poglądy), a w tym zwłaszcza dotyczące bezpieczeństwa.
Społeczny dowód słuszności w psychologii
Zasada, według której człowiek, nie wiedząc, jaka decyzja lub jaki pogląd jest słuszny (co może zależeć od różnych czynników), podejmuje decyzje lub przyjmuje poglądy takie same, jak większość grupy. Uważamy, że jakieś zachowanie jest poprawne wtedy, gdy widzimy innych ludzi którzy tak właśnie się zachowują (p.e.1984: spójrzmy jeszcze raz na eksperyment Asha).
Źródło wykorzystanych definicji: Wikipedia.

Dla wielu Hasbara jest przykładem profesjonalnej, dobrze skoordynowanej akcji PR (według Guardiana w „operacji” bierze aktywny udział kilkadziesiąt tysięcy osób). Działa inspirująco i stosuje się do zwykłych kampanii politycznych. Dla innych to próba zniekształcenia czy sfałszowania debaty publicznej.

Źródło: http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/2010/10/25/hasbara/ , http://blog.wirtualnemedia.pl/index.php?…..bitwa.html
Dla zainteresowanych: Kompletny podręcznik dla „hasbaryty”, wersja angielska

Artykuły o podobnej tematyce:
Fora fałszywych prawd – i z góry zaplanowanych autorytetów.
Hasbara w polskim internecie. Definicja, metody, organizacja (wikipedia).

Zasady Przedruku z serwisu Polska Myśl Narodowa.
Przedruk jest dozwolony, pod warunkami:

1. podania pierwotnego źródła, niezależnie, czy artykuł znaleziono na stronie myslnarodowa.wordpress.com, czy jako przedruk. Oznacza to, że cytując artykuł przedrukowany z serwisu Polska Myśl Narodowa należy podać na liście źródeł na pierwszym miejscu:
   myślnarodowa.wordpress.com
   lub pełny adres internetowy, np.:
   https://myslnarodowa.wordpress.com/2012/02/17/cenzura-google-ukrywa-polakom-nie-wolno-znalezc-w-internecie/
2. niedokonywania skrótów ani zmian w tekstach i plikach graficznych.